Bu yazının başlığı ne olsun diye çok düşündüm aslında .
Bazen bazı insanların suratlarının ortasına bir tokat atasım geliyor o an kendimi tutamayacağımı sanıyorum . Henüz böyle bir tecrübe yaşamadım ama çok yakında olacakmış gibi bir his var içimde (:
Gerçekten gözleri görmeyen insanları anlayabiliyorum ama ya bakar körlere ne demeli ? Hayat şüphesiz ki hepimize birçok fırsat sunuyor . Kimini görebiliyoruz , kimini görebiliyoruz kimini de görmemiş gibi yapıp durumdan faydalanmaya bakıyoruz .
Bizi her anlamda mutlu edebileceğine inandığımız bir adama / kadına neden "evet" demiyoruz da kendi akıntımızda sürüklenmesine göz yumuyoruz ? Olur olmaz bahaneler üretiyoruz. "Sınavlarım var , işimle ilgili problemlerim var , kafam karışık , eski aşkımı (!) unutamadım , kendime güvenmiyorum , seni üzebilirim , ailemle ilgili sorunlarım var " vs uzayıp gider bunlar. Ama görüyorum ki bu sorunların her biri seven bir elin yardımı ile çözülebilir şeyler . Paylaşıp , azaltılabilecek şeyler. Kendi kendine kurunca sanki değişiyor mu bişeyler ? Ya da dünya durup dönmüyor mu sizin bu sıkıntılarınız yüzünden ? Hiçbir şeyin de değiştiği falan yok . Siz kendi küçük dünyanızda yaşamaya devam ettiğiniz sürece bu böyle gidecek .
// Onları ne kadar çok sevdiğimi göremeyen kör kadınlara ve adamlara ithaf olunur. //
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder