Olmasaydı sonumuz böyle ...

Ben hiç böyle düşünmemiştim . Eskiye özenen puslu hayallerimde olmadı "pembe panjurlu" ev gibi. Bende her şey hep bembeyazdı . Bütün renkler vardı içinde ve hepsini yansıtırdı ruhum ona karşı.

Arkadaşıydım... Dosttan bir durak öncesi gibi hani. Kimi zaman sığı şeyler olurdu paylaştıklarımız . Belki de etrafımızdaki dünya bizi böyle yaptığından bi başkaları yanımızdayken bizde başkalaşıyorduk.

Dostuydum ... Arkadaştan bir durak sonrası gibi. Saatlerce dinledim onu gözünün içine içine bakarak. Çağırdı muhtelif saatlerde , gittim. Sustum , konuştum , güldüm , eğlendim. Yıldızları saydım , gemileri yürüttüm beraber. Karşı kıyılara baktım , gidebilme hayalleri kurdum ortak akılla. Sonra o beni gönderdi "geleceğim" için. Gitmen gerekirse git dedi bir dost gibi .

Seveniydim ... Hiç karşılıksız hemde. 2.5 seneyi devirdim ben böyle. Başka duraklara uğradı gitti , geldi . Yoruldu omuzumda dinlendi. O farkında bile değildi her geçtiğinde uğradığı dalgasız limanın ben olduğumdan. Her seferinde bir parçasını unutup gitti. Gitti evet . Hep el salladım ardından bir gün nasılsa gelecek diye . Geldi de . Görmek istediğini de gördü Burcu olduğu yerdeydi halen sevgi dolu , kolları ardına kadar açık .


... Kısacası ben hangi sıfatı üstlensem de değişmeyecekti sonumuz. Kuvvetli bir rüzgar beni bir tarafa onu bir tarafa atacaktı yine. Savrulacaktık boyumuz kadar. Uzatsak da ellerimizi tutamayacaktık yine.

Bir zamanlar azıcık bir mesafedeyken elimiz . Şimdi savrulmuşken ne kadar uzak diye şaşıracaktık yine ve biz her nankör insan gibi zamanında kıymetini bilemediğimiz için hayıflanacaktık ...

Ahh... Adam (!) daha kaç satır harcayacağım sana .. Kaç satır ?